เหนื่อยเนอะ.. ชีวิตที่กว่าจะผ่านไป ได้แต่ละวัน
บางคน.. มีครอบครัวดี เพื่อนดี เวลาล้ม.. แล้วไม่ต้องกังวล ว่าจะไม่เหลือใครบางคน.. ต่อให้มีครอบครัว เพื่อนฝูงมาก แต่.. เวลาล้มลงก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว
แต่ใครอีกหลายคนไม่มีแม้กระทั่ง คนให้นึกถึงแต่ในท้ายที่สุด… ไม่ว่าเราจะ มีหรือไม่มี ใครเรา.. ก็ยังมีคนที่รักเรามากกว่าใครหวังดีกับเรามากกว่าใครไม่เคยทิ้งเราไปไหนในวันที่มีปัญหา
คนๆ นั้นคือ คนที่เรามองเห็นได้ทุกครั้งที่ส่องกระจกเหนื่อยมามาก ก็พัก.. แล้วค่อยสู้ต่อน้ำตามันไหล ก็ปล่อยให้มัน.. ไหลไป อีกไม่นาน เดี๋ยวมัน.. ก็หยุดเอง
ไม่มีใครปลอบ.. ก็รู้จักปลอบตัวเองให้กำลังใจตัวเอง ให้เป็น เพราะ มันสำคัญกับชีวิตเราขอบคุณชีวิตที่ไร้คู่ทำให้รู้ว่าเรา ” อยู่คนเดียวได้แบบไม่ไร้ค่า “
ขอบคุณเสียงนาฬิกาปลุก ตอนเช้า ทำให้รู้ว่าเรา ” ยังหายใจอยู่ “ขอบคุณการเดินทาง ไปทำงานที่แสนไกล ทำให้รู้ว่าเรา ” ยังไม่ตกงาน “ขอบคุณคำบ่นจากเจ้านาย ทำให้รู้ว่าเรา ” ยังมีโอกาสปรับปรุง “
ขอบคุณน้ำหนัก ที่เพิ่มขึ้นทำให้รู้ว่าเรา ” ต้อง ล ด น้ำ ห นั ก “ขอบคุณเสียงที่ได้ยินจิ้งจกทัก ทำให้รู้ว่า ” หูของเรายังใช้ได้ดี “ขอบคุณที่เสียเวลา อ่ า น ข้อความนี้ทำให้รู้ว่า ” เรายัง อ่ า น ออกเขียนได้ “
จงมองหามุมมองที่ดีๆ แม้ในเรื่องราวที่ แ ย่ ๆแล้วจะพบว่า “ความสุข” อยู่รอบๆ ตัวเราไม่ต้องโลกสวยมาก แต่อย่าคิดติดลบไม่ต้องชื่นชมใครมาก แต่อย่าไปด่าใครไม่ต้องสวยมาก แค่ยิ้มเข้าไว้ไม่ต้องทำดี แข่งกับใคร แค่ใจเราไม่คิด ร้ า ย เป็นพอ
ที่มา : อ่ า น เองนะ , นามบุญ
