บุญคุณพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่ ตอบแทนแค่ไหนก็ไม่มีวันหมด ท่านเลี้ยงดู เรามามอบความรักความใส่ใจมอบทั้งด วงใจของท่านให้เรา ดูแลจนเติบใหญ่ พ่อแม่นั้นขอเพียงเราสุขสบายและแข็งแ ร ง
พวกท่านก็มีความสุขมากแล้ว เมื่อเราโตขึ้นพวกท่านก็แ ก่ตัวลงต ามก าลเวลาเป็นเวลาที่เราต้องดูแลท่านและคอยอยู่เคียงข้างท่านบางคนอาจจะมองว่ามันเป็นหน้าที่ ที่ต้องตอบแทน ที่จะต้องดูแลพวกท่าน เมื่อเราโตขึ้นแต่หากเรามัวมองว่าเป็นหน้าที่บางครั้งอาจจะทำให้เหนื่อย เราท้อ แต่ถ้าเราเปลี่ยนวิ ธี คิ ด สักเล็กน้อย
ให้มองว่ามันเป็นบุญมันคือ การทำความดี โดยที่ไม่มคำว่าหน้าที่มาบังคับให้ทำทำเพราะเราอย ากสร้างบุญอย ากทำความดี ชีวิตเราก็จะดีขึ้นเพราะการทำความดีต่อบุพการีจะทำให้ตัวเรานั้น มีชีวิตที่ดีขึ้นและเป็นตัวอย่ างที่ดีให้กับคนรอบตัว
คุณแม่ชราคนหนึ่ง เดินเข้าไปหาหนังสือพิมพ์ในห้องของลูกชายเผอิญลูกชายกลับบ้าน มาพอ ดี ลูกชายหัวเ สี ยมาจากการเจรจาการค้ า การเจรจาครั้งนี้ไม่ประสบผลสำเร็จ ลูกค้ าไม่ยอมสั่งออร์เดอร์ตามเดิมจึงรู้สึกห งุ ด ห งิ ดมาก เมื่อเห็นแม่
กำลังควานหาอะไร บ น เ ตี ย ง ของเขา ความห งุ ด ห งิ ดบวก กับความไม่พอใจจึงตวาดออ กไปว่าแม่มาทำอะไรที่ห้องผมอ ย่ ายุ่งของ ๆ ผมนะ ผมบอ กแม่ กี่ครั้งแล้ว แม่ของเขาหันมา
อธิบายแ ก่ลูกชายว่า แม่หาหนังสือพิมพ์ ก็เลยนั่ง บ น เ ตี ย ง ของแกแป๊บเดียวเองลูกชายแสดงสีหน้าไม่พอใจเป็นอ ย่ างยิ่ง ก่อนเดินออ กจากห้องแล้วกล่าวทิ้งท้ายว่าอยู่บ้านก็ไม่ทำอะไรว่างมากหรือไง เที่ยงคืนของคืนนั้น แม่ชราผู้อาภัพได้สิ้นใจ
โดยที่ลูกชายยังไม่ทันได้ร่ำลาเลยสักคำ ท่านขงจื้อ กล่าวไว้ว่า การปรับสีหน้าให้เป็นปกติคือกตัญญู เหตุใดการปรับสีหน้าให้เป็นปกติ คือความกตัญญู ก็เ พ ร า ะการจะทำสีหน้าให้ปกติเป็นเรื่องย าก
กับข้าวอยู่ที่โต๊ะนะกินไปเลยไม่ต้องรอหนูงานยุ่ง ของพวกนี้ร า ค าแพงนะเวลาใช้ก็ประหยัดหน่อยนะแม่ ดึกขนาดนี้จะมานั่งรอผมทำไม ผมโตแล้วนะวันหลังไม่ ต้องนะแม่รู้ไปถึงไหนผมก็อายไปถึงนั่น เรางานยุ่งถึงขนาดนั่งกินข้าวกับพ่อแม่ได้ได้เลย หรือ หากของที่ซื้อมา
ในร า ค าแพงนั้น เราเอาไปให้เจ้านายเราจะกล้าพูดแบบนี้ไหมความห่วงหาอาทรที่พ่อแม่มีต่อลูก มันไม่เคยจางห า ยไปจากใจ ขอบคุณท่านเมื่อเห็นท่านนั่งรอคุณกลับบ้านเหมือนตอนขอบคุณเพื่อน ๆ ที่นั่งรอเวลาคุณไปงานเลี้ยงสาย คุณทำกับคนอื่นได้แต่กับพ่อแม่คุณทำไม่ได้เลยหรือ
ท่านบรมครูขงจื้อ จึงกล่าวไว้ว่า ย ามท่านอยู่เลี้ยงดูด้วยความเคารพย ามปรนนิบัติให้ความสุขสบายย ามท่านป่ ว ย ให้การดูแลเอาใจใส่หากวันหนึ่งท่านจากไป ให้ความอาลัยอ ย่ างสุดซึ้งย ามบูชาเซ่นไหว้ให้ความสำรวมได้โปรดระลึกว่า วันหนึ่งเราทุ กคนก็ต้องแ ก่เพียงแต่พ่อแม่แ ก่ก่อนเรา สิ่งที่เราควรมีก็ คือความเข้าใจและปฏิบัติต่อท่านเหมือนที่เรา
อย ากได้จากลูกหลานในอนาคต เราจึงมีความเพียรในการดูแลไม่ปรักปรำพร่ำบ่นย ามท่านอยู่ดูแลเอาใจใส่ ท่านเพิ่มอีกสักนิดเพราะเวลาของเรานับกันเป็นปี แต่เวลาของท่านอาจนับเป็นวันแล้วก็ได้
ที่มา : d e e j ai p l u s
